مقایسه توپوگرافی بستر برای سری آبشکن های نفوذپذیر و نفوذناپذیر

استفاده از آبشکن ها یکی از روش هایی است که به طور معمول برای حفاظت از سواحل و به منظور ساماندهی در دهه های اخیر در رودخانه ها مورد توجه قرار گرفته است. در واقع آبشکن ها با اصلاح شرایط هیدرولیکی جریان، قدرت فرسایشی آب و توان حمل رسوبی را در فاصله دو آبشکن کاهش داده و زمینه رسوب گذاری و تثبیت کناره های رودخانه را فراهم می آورند. با ساخت آبشکن شرایط جدیدی در رودخانه ایجاد می شود که منجر به آبشستگی اطراف دماغه آبشکن ها می گردد. با اطلاع از میزان آبشستگی و الگوی جریان اطراف آبشکن ها می توان طراحی آبشکن را با دقت بیشتری انجام داد. در این تحقیق به بررسی آزمایشگاهی آبشستگی و رسوب گذاری اطراف سری آبشکن هاپرداخته شده است. آزمایش ها در شرایط آب زلال و با آبشکن های با درصدهای نفوذپذیری 0درصد (بسته) تا 50 درصددرون فلومی به عرض 56/0 متر و طول 3/7 متر و ارتفاع 6/0 متر انجام شد. نتایج نشان داد که با افزایش درصد نفوذپذیری، حداکثر عمق آبشستگی اطراف آبشکن اول به میزان 75 درصد کاهش پیدا کرد و همین طور میزان حجم رسوب گذاری بین آبشکن ها با افزایش نفوذپذیری آبشکن کاهش یافت.